وقتی کلاس های دانشگاه سیاستانه تعطیل می شود آن هم فقط برای  لاری ها کیف عجیبی دارد وقتی از کل هفته ای که باید بروی دانشگاه یک  روزش را فقط بروی و بعد  درگیری شود و یک روز  راه بسته شود  و روز دیگر ملت شهید پرورشهرستان  گراش برملت شهید پرور شهرستان لارسنگ پرانی کنند و اینچنین تو و هر چه دانشجوی لاری و ساکن لار نتوانید  از مرز لار و گراش بگذرید و به دیار علمتان بروید و عذرت برای نبودن  سر کلاس هم موجه شود  و آن وقت از اینکه  زاده لاریم و دیار علممان که جزیی از دیار خودمان است از ما دور افتاده  و از  شهرستان دیگری که ملتش بر اهالی شهرستان ما انتفاضه سنگ می آفرینند باید بگذریم تا به نصفه دیگر شهرستان خودمان که همانا دیار علممان است برسیم  بسی خرسند می شویم

زیرا 2 روز آدم به جای اینکه روی صندلی های سخت و سفت دانشگاه  چرت بزند و به موزیک صدای اساتید گوش دهد، در تخت روانش بخوابد و به موزیک دلخواهش گوش دهد کم چیزی نیست که ؟ هست ؟

 2 روز آدم غذای دانشگاه را میل نکند و  در حضور هتل مامان باشد کم چیزی نیست که ؟ هست ؟

 مسلما نه ، و اینک ما بسی  خرسندیم و شادمان !

 پی نوشت :

1-یک روز از روزهایی که مجبورم غذای  دانشگاه را به خورد معده بدهم دیر میرسم به صف غذا چون استاد عزیز دل نمی کند از ما. وقتی می رسیم غذا تمام شده ( چون نصف بیشترش را ازاد می فروشند)لکن چون ما کارت غذا داریم موظند به ما غذا بدهند حتی اگر تمام شده باشد فلذا ما از غذای اساتید و کارکنان  میل می کنیم. از آن برنج های شفته نشده قد کشیده زعفرانی ،از آن خورش های گوشت دار ! و عجیب کیف دارد !

 2: سوگند عزیز ما را در غم خودت شریک بدان برای پدرت آمرزش و برای خودت صبر آرزو می کنم .